Lab managers zijn, als het goed is, voortdurend op zoek naar nieuwe mogelijkheden om hun werkprocessen te verbeteren. Soms is de aanzet laat en beginnen ze als analytische processen ongewenste defects genereren, anders verlopen dan verwacht of helemaal ontsporen. Dan ineens is er sprake urgentie en valt het magische woord “Proces optimalisatie”.
Echter de weg van proces optimalisatie verloopt niet vlekkeloos en kent vele hindernissen. Het meest gehoorde argument is dat er vaak geen tijd is om naast het reguliere werkaanbod de bottlenecks en/of constrains na te jagen. Wordt er vervolgens tijd vrijgemaakt, dan verliest men zich in het grote aanbod van optimalisatie methodieken waarvan er niet ÉÉN, een “perfect fit” heeft voor het probleem. Hierdoor bestaat de kans dat medewerkers in een vroeg stadium afhaken en zullen kiezen voor adhoc oplossingen en/of workarounds.
In de perfecte wereld had de lab manager vooraf graag door zijn medewerkers geattendeerd willen worden op het naderende onheil en een pasklare oplossing hebben verkregen, helaas is dat niet de realiteit. In deze presentatie een voorbeeld van een praktijk casus waarbij de laboranten (kennisdragers) op systematische wijze een probleem hebben opgelost waarbij naar hartenlust alle beschikbare tools vanuit bekende optimalisatie methodieken (Lean, Lean 6 Sigma & TPM) werden gebruikt.
Marcel Braam, SGS