Versnellen van omgevingstesten – Wat is het en waar wordt het gebruikt?
Het versnellen van omgevingstesten wordt breedschalig tijdens de ontwikkeling van produkten toegepast. Normen voor het voorspellen van de betrouwbaarheid waarbij versnellingsfactoren gehanteerd worden zijn gebaseerd op het karakteriseren van een bepaalde klimatologische en/of mechanische belasting van het produkt en het bijbehorende foutenmechanisme wat hierbij optreedt. Een voorbeeld van een norm is de MIL-217 (ref[1]). Deze norm is gebaseerd op empirische data verkregen uit het veld. Meer recente normen (waaronder FIDES) richt zich
meer op de natuurkundige achtergrond waardoor de fout ontstaat („physics of failure‟) maar schiet in vele gevallen nog te kort.
Het doel van het versnellen van testen is om de betrouwbaarheid in te kunnen schatten onder bepaalde gebruikscondities ter bepaling van MTBF (Mean Time Between Failure) of EOL (End of Life) of om informatie te vergaren over de factoren die de betrouwbaarheid beïnvloeden. Verder worden versnelde testen uitgevoerd om een bepaald model op te stellen waarbij de betrouwbaarheid mee voorspeld kan worden. Om een versnelde test correct te kunnen uitvoeren dient er onder andere rekening gehouden te worden met factoren als: test faciliteiten,
goede beheersing van test condities, kennis over het fouten mechanisme, kennis over de juiste toepassing van het theoretische model, data acquisitie en validatie en uitvoer van een fouten analyse onderzoek.