Lachen

Je gaat natuurlijk niet naar een seminar om eens even lekker te lachen. Maar op het User Interface Design Event op 1 april (!) had een van de sprekers de lachers wel degelijk op zijn hand. Het was vooral lachen om de fouten van iemand anders, een vorm van leedvermaak dus. Ik weet dat het niet erg netjes is, maar van je fouten kun je leren, zegt men altijd, dus met fouten van anderen zal het ook wel lukken.

Het maken van gebruikersinterfaces vereist vooral gezond verstand, dat zal iedereen beamen. En hoe dat soms zit met het gezond verstand werd op een pijnlijk-komische manier duidelijk gemaakt. Wat te denken, bijvoorbeeld, van een webpagina waarop je zes eenvoudige stappen moet doorlopen om een gratis product te verkrijgen. Stap 1 vraagt je om te gaan naar de pagina waar je al bent… Als het je desondanks toch lukt om bij stap 2 te komen, blijkt dat stap 1 eigenlijk had moeten zijn ‘leer eerst alle stappen uit je hoofd’, want de aanwijzingen zijn op het vervolgscherm niet meer te vinden.
Of het bedieningspaneel van de lift in een flatgebouw met acht verdiepingen. Als je ‘s morgens op de achtste met je slaperige kop en in grote haast op de onderste knop van het rijtje drukt, word je op luidruchtige wijze bij de les gehaald en heb je ook iets uit te leggen aan de hulpdiensten: dat was namelijk de alarmknop – die daar natuurlijk helemaal niet hoort te zitten.

Het zijn voorbeelden uit de praktijk – en eigenlijk helemaal niet om te lachen. Tenzij die lach een uiting is van een carroussel aan emoties, variërend van boosheid op de suffe ontwerper, via medelijden met de sneue gebruiker die dat allemaal maar moet proberen te begrijpen, tot de stellige overtuiging dat je zelf zo’n fout natuurlijk nooit zult maken. En dat laatste was natuurlijk ook de intentie van de spreker.

Het is voor velen ook het feest der herkenning – en dan denk ik aan voorbeelden uit mijn eigen werkomgeving. De lift in ons kantoorpand gaat vanuit de ondergrondse parkeergarage regelrecht naar de etage die is ingetoetst. Wachtenden onderweg, op de tussengelegen etages, worden overgeslagen, zij komen pas in een volgend ritje aan de beurt. (Echt gezond verstand is natuurlijk de trap nemen, maar dat is dan weer een andere discussie.)
De contentmanagementsystemen die wij gebruiken voor onze websites hebben soms iets weg van het invullen van een ouderwetse belastingaangifte – met voor mij als hilarisch hoogtepunt het verplicht in te vullen keuzemenu waarbij je de keuze hebt uit 1 mogelijkheid. Gezond verstand? Niet goed snik is een kwalificatie die zich dan eerder aan mij opdringt. Als dergelijke programmeurs ook gaan zorgdragen voor de bescherming van mijn privacy op het internet, dan houd ik mijn hart vast.

(Zojuist zei een voice-over bij Een Vandaag: “Het is natuurlijk een jongensdroom om te werken voor Yves Saint Laurent”. Moest ik ook even om lachen.)

Henk de Vries
h.vries@mybusinessmedia.nl